W chińskiej prowincji Qinghai odkryto 4000-letnie naczynie z resztkami długich nitek makaronu. Były one wykonane z mąki z prosa. To jedno z najstarszych materialnych dowodów istnienia makaronu.
Rzymski pisarz Apicjusz opisał potrawę zwaną laganum – płaty ciasta przypominające dzisiejszą lasagne. Nie były jednak jeszcze gotowane w wodzie, a raczej pieczone lub smażone.
Arabowie rozpowszechnili ideę suszenia ciasta z mąki i wody, co pozwalało przechowywać makaron na dłużej. Wprowadzili tę technikę do Sycylii i południowych Włoch.
Geograf Al-Idrisi opisał w Sycylii produkcję i eksport suszonego makaronu z miasta Trabia. Nazwał go itriyya, a makaron ten był eksportowany do całego regionu Morza Śródziemnego.
Według popularnego, choć nieco przesadzonego mitu, Marco Polo miał przywieźć makaron z Chin do Włoch. W rzeczywistości makaron istniał we Włoszech wcześniej, ale podróże Pola mogły wpłynąć na jego popularyzację.
Makaron pojawia się w książkach kucharskich z epoki renesansu. Znane są już lasagne i makarony w złożonych sosach, podawane na ucztach królewskich.
We Włoszech skonstruowano pierwsze maszyny do produkcji makaronu – prasy śrubowe do wyciskania ciasta przez foremki. Umożliwiło to zwiększenie skali produkcji.
Makaron stał się produktem masowym. Dzięki nowoczesnym liniom produkcyjnym można było go produkować tanio, szybko i w ogromnych ilościach.